Everglades, Fraser Island, surfen en het einde!

Hoi allemaal,

Inmiddels ben ik aan mijn laatste momenten in Australie toegekomen. Morgenochtend vlieg ik naar Hong Kong, waar ik nog een kleine twee weken heb voordat ik weer thuis ben.
Twee weken geleden, ten tijden van mijn laatste verslag, waren we in Rockhampton. Daar zaten we ongeveer op de helft van de reis. Die dagen was het even buffelen, want van Airlie Beach naar Noosa was eigenlijk niet zo veel te doen en het was zo'n 1000 kilometer.
Twee lange dagen achter het stuur later kwamen we aan in Noosa. Vanuit Noosa gingen we de volgende dag op kanotour in de Noosa Everglades, een beetje vergelijkbaar met de Hollandse Biesbosch. We werden gedropt bij het begin van het Great Sandy National Park, waar ook Fraser Island deel van is. We moesten op eigen houtje, het was een zogenaamde unguided tour, met zo'n tien andere backpackers de Noosa River af varen om uiteindelijk bij de Cooloola Sandpatch uit te komen, een soort grotere versie van de zandvlakte bij Soestduinen. Het was in totaal ruim 12 kilometer roeien en gelukkig zat er geen enorme druk achter. Totdat we meteen al op het eerste kruispunt de verkeerde kant op gingen.
We konden kamp opzetten en de dag er na naar de Sandpatch varen. Het regende die dag de hele dag en zo werden we ook meteen weer met de neus op de feiten gedrukt wat kamperen betreft. De tent was helemaal nat geworden van binnen en zo was ook de hoop op een warme slaapzak vervlogen. De volgende dag was het wel erg mooi weer. De 'River of Mirrors' maakte dit maal zijn naam wel waar. Helaas zat de tour er op.

Terug in Noosa konden we meteen alweer aan de bak. Voor de volgende dag, de Fraser Island tour, hadden we een korte bijeenkomst met wat uitleg over het rijden op het eiland. Grappig was dat we bij Danielle, Chanel en Emma in de groep zaten, stagiairs uit Nomads in Cairns.
's Ochtends vroeg, net bijgekomen van de Noosa Everglades, vertrokken we met twee flinke jeeps naar Fraser Island. Het grootste zandeiland ter wereld. Door kleine landweggetjes, vaak onverhard, was het nog zo'n twee uur voordat we bij de ferry waren. Niks ferryterminal, de boot legde gewoon aan op het mulle zand en je moest maar zien dat je auto dat trok.
Over het oostelijke strand, 125 km lang, scheurden we naar het resort waar we de nacht zouden doorbrengen. Het strand hier staat op de kaart aangegeven als snelweg, heeft een snelheidslimiet van 80 km/h en er surveilleert een politieagent. Onder het genot van de beukende muziek van Gijs in de auto reden we direct door naar Lake McKenzie, de bekendste van zo'n 40 kristalheldere meren op het eiland. Erg koud, maar toch moesten we er wel even in zwemmen.
Door de zandweggetjes in het regenwoud (wat zo uniek is aan Fraser Island; geen enkel ander zandeiland ter wereld heeft een regenwoud) zijn we teruggereden naar het resort. 's Avonds hebben we op het strand onder de volle maan gechilld.
De volgende dag gingen we eerst naar Lake Wabby, waarvoor we eerst een 40 minutenlange wandeling maakten die uitkwam bij een grote zandvlakte met daar aan grenzend het meer. Zwemmen, mij niet gezien.
Na het Maheno Shipwreck, een 70 meter lang scheepswrak dat al 80 jaar lang ligt te verroesten op het strand, zijn we bij de laatste stop, Elli Creek, geweest. Dit was een freshwater creek waar je vanuit het regenwoud zo naar het strand stroomde. Een beetje zoals je in Center Parks door zo'n stroompje zwemt, maar dan iets mooier.

Na Fraser Island was het over met de tours. Vanuit Noosa zijn we een paar dagen in Brisbane geweest. In tegenstelling tot de afgelopen drie weken konden we in Brisbane wel even rustig aan doen. Ook hier weer had ik vier maanden eerder al een aantal weken gezeten, dus dat is altijd leuk om weer terug te zien. Sowieso over de hele oostkust komen we langs veel plekken waar ik een tijdje terug ook al ben geweest. Makkelijk voor Gijs, dan verdwalen we tenminste niet.
Via Gold Coast, waar we eigenlijk wilden surfen, maar waar het weer niet bepaald meewerkte, gingen we door naar Byron Bay. Een beetje de hoofdstad van de oostkust voor alternatieve levensstijlen. Zo regelmatig kwam er dan ook een wietlucht voorbij waar je u tegen zegt. Hier hebben we nog een dagje gesurft (op een hardboard, stukken moeilijker dan de softboards waar we inmiddels ook alweer vijf maanden terug op hadden gesurft op het surfkamp), wat nog geen onverdeeld succes was. Het bleef bij een paar keer opstaan en vooral heel vaak half opstaan. Maar goed, wij mochten niet klagen, het kostte geen drol en wij konden hartje winter een hele dag in het water doorbrengen.

Na Byron Bay werd definitief de gang ingezet naar Sydney, nog zo'n 800 km. Wij hebben echter een eigen twist er aan gegeven en halverwege het binnenland in gegaan. De laatste paar dagen zijn we door Gijs' wereld voor de afgelopen drie maanden gereden, de Outback van New South Wales. Bij elkaar kostte dat zo'n 300 km extra, maar de brandstofkosten hebben we er weer uitgehaald door gewoon ergens midden in de prairie een plek uit te kiezen om de nacht door te brengen. Hier waren immers weinig politieagenten en rangers om je te bekeuren.
Gisterochtend hebben we de laatste etappe gehad, naar Sydney. Bijna begaf de auto het nog door een lege accu. Met de schrik vrij gekomen, brachten we de auto weer terug naar het verhuurbedrijf, toch een last van onze schouders.

Morgenochtend verlaat ik de kou van Australie (ja, die hebben ze hier ook) en begint het laatste hoofdstuk: Hong Kong. Toch het einde van een leven hier. Ervaringen rijker, illusies armer en nieuwe dromen en doelen hebben zich al gevormd. Ik zal altijd met een heel goed gevoel terugkijken op deze reis.