Outback en Magnetic Island

Hoi allemaal,

Heel veel noordelijker dan ik nu zit zal ik in Australië niet meer komen. Na een paar weken vol niet-alledaagse ervaringen, ben ik voorlopig waarschijnlijk hier, in Cairns. Het 'walhalla voor de backpacker'. Inderdaad, als je elke dag een tour gaat doen naar het Great Barrier Reef of het Daintree Rainforest gaat, twee natuurwonderen op een steenworp afstand. Gebaseerd op Australische afstanden, want ze kunnen hier ver gooien hoor! (heel slecht, ik weet het) Maar dat komt allemaal nog wel, over twee maanden.

Twee weken geleden verliet ik 'mijn' huis in Rockhampton waar ik zeer gastvrij was opgevangen door vreemdelingen. Uiteindelijk heb ik daar vijf dagen doorgebracht, helemaal gratis. De trein zou vertrekken om 2:15 in de ochtend. Maar de treinen hier hebben wat moeite om op tijd te zijn. Rond vijf uur in de ochtend reden we dan eindelijk weg uit Rocky. Om twee uur later aan te komen in St. Lawrence, plaatsje dat nog niet eens de titel 'gehucht' mag dragen. Bleek een voorbode voor de volgende 1000 km. Ik werd opgehaald in een 4WD waarmee we door de landweggetjes scheurden. Haar weggedrag bleek een mooie weerspiegeling van haar persoonlijkheid, lekker lomp. Maar gelukkig was ze niet mijn WWOOF host. Het WWOOFen bestond uit slechts een paar keer in de week een paar uurtjes werken. Ik moest de tuin onderhouden en het onkruid rond de fruitbomen verwijderen met gif. Volgens Gijs tegen de regels van WWOOF in.

In het weekend namen ze me mee naar hun strandhuis, waar we krabben hebben gevangen en gegeten (krabben waren echt 30 cm groot, je moest oppassen dat ze je niet in je voeten beten in de boot) en ik heb ook nog een best wel grote schildpad gevonden op het strand die klem zat tussen de rotsen. Samen met het zoontje van de host hebben we de schildpad gered van zijn ondergang. Na een ruime week in de Outback was het weer tijd om door te gaan. Zij wilden Pasen vieren, alleen, en daarnaast was er niet echt een natuurlijke chemie tussen mij en de WWOOFers, alhoewel ze erg aardig voor me waren.'You must feel like you're walking on the fuckin moon,' zei de man. Precies. Die hele leegte van de Outback is niets voor mij. Hebben we trouwens ook een belangrijke grammaticaregel in de Australische (spreek)taal: elk woord afgeleid van "fuck" past overal in elke zin.

Tussen Rockhampton en Townsville liggen 1000 kilometers, en slechts een paar noemenswaardige plaatsen. Bowen was daar, in deze tijd van het jaar in ieder geval, voor mij geen van. Bowen, daar waar de McDonalds geen wifi heeft. Hier was 'zeker werk', volgens iemand op het WWOOF adres. Nee. Niks. Zelfs geen plek om te overnachten. De eerste nacht kwam ik toevallig nog een local tegen die me een matras aanbood (30 dollar!). Hij kwam niet heel helder op me over en toen hij vertelde me dat hij net drie jaar in de gevangenis had gezeten, was ik niet compleet verrast. Voor de zekerheid mijn waardevolle spullen maar in mijn slaapzak gestopt en meegenomen toen ik ging douchen, toen hij wel erg verdacht veel binnen kwam in mijn kamer. Maar hij was erg aardig en hij vond het waarschijnlijk gewoon interessant, een overzeese gast. De volgende nacht werd dan toch werkelijkheid waar ik me de vorige nacht al bij had neergelegd. Ik moest een bankje pakken. Hebben we het maar niet meer over.

De volgende stop was Townsville. Daar waar je zo tropisch zit dat het koude kraanwater warm is. Na weer vertraging met de trein van een paar uur was ik eindelijk weer in een goed bevolkt gebied. Ongeveer zo groot als Utrecht. Vanuit Townsville ging de ferry naar Magnetic Island, onder backpackers beroemd vanwege de maandelijkse Full Moon Party op het strand tot 's ochtends vroeg. Maar ook zonder Full Moon Party was het een geweldig eiland, waar tweederde nationaal park is. Maggie heeft 23 strandjes, allemaal met koraalrif en vol met snorkelmogelijkheden. Mijn strand heette Horseshoe Bay, heerlijk plekje om bij te komen van een aantal zware dagen. Terug op het vasteland in Townsville heb ik de Castle Hill beklommen, een 300 meter hoge monoliet (één stuk steen) in het midden van de stad, grenzend aan het Business District. Heel bijzonder en vooral een heel mooi uitzicht. Bovenop de Hill kreeg ik ook nog een boze aboriginal op mijn dak toen ik hem even aankeek. 'What are you lookin at? This is Aboriginal Country! God, damn these white people!' Met zijn armen uitgestrekt naar boven. Over aboriginals gesproken, het zijn geen modelletjes. Ze kijken allemaal erg boos en ze hebben bovenal een enorme neus. Door de 'white people' liefkozend 'black fellas' genoemd, eigenlijk niet zo liefkozend. Die eerder genoemde black fella is denk ik het schoolvoorbeeld van de slechte relatie tussen de Europeanen en aboriginals. Waar ze er in Sydney alleen waren voor de show, komen ze hier verder in het noorden ook in burger voor. Met alle problemen van dien. Alcohol en drugs, werkloosheid. De aboriginal-dichtheid bereikte tot nu toe zijn hoogtepunt in Bowen, waar op elke straathoek wel eentje te vinden was. Daar heb ik ook het heftigste, Texas-achtige accent gehoord tot nu toe, van, jawel, een aboriginal.

Na een dagje Townsville was het weer tijd om door te gaan. Naar Cairns. Khiiins, zoals de Aussies het uitspreken. Alsof ik een abonnement had op wachten moest ik ook hier twee uur langer bijschrijven voordat de trein er was. Maar dan eindelijk in Cairns, voor de komende tijd.